Historia Kościoła pw. Wniebowzięcia N.M.P. w Praszce
Praszka stała się siedzibą parafii w 1506 roku. W tym czasie jeden pleban zarządzał trzema parafiami: Kowalami, Stradźcem (Strojcem) i Praszką.
- Pierwotny kościół był drewniany. W roku 1720 dobudowano do niego murowaną zakrystię, w roku 1780 posiadał on dwie kaplice umieszczone w transeepcie. Z powodu starości w roku 1839 kościół groził zawaleniem. Kiedy w 1853 roku parafię przejmował nowy ksiądz proboszcz Konstanty Sobolewski, pisano o kościele: „Z przyczyn starości (...) nowego odbudowania wymagający, mający jedną wieżę większą, drugą na środku kościoła mniejszą, sygnaturką zwaną”. W większej, drewnianej wieży znajdował się zegar i trzy dzwony. W kościele, zbudowanym na planie krzyża znajdowało się siedem ołtarzy. Dziś jest ich sześć. Niektóre przekazy mówią, że tęcza (drewniana belka z krzyżem), która oddziela prezbiterium od nawy głównej pochodzi ze starej świątyni. Przekaz ważny, bo świadczący o wielkości tej drewnianej budowli.
Drewniany kościół przetrwał do 1871 roku. W1872 roku, staraniem księdza Konstantego Sobolewskiego rozpoczęto budowę nowego, murowanego kościoła według planów Anzelma Krysińskiego. Ksiądz Sobolewski w listopadzie tegoż roku wspominał: „W miejscu rozebranego, starego kościoła wznosi się wspaniała murowana świątynia”. W I Niedzielę Adwentu 1873 roku zaczęto odprawiać liturgię w nowej świątyni, ale prace wykończeniowe trwały jeszcze 10 lat. Kościół w późniejszym czasie rozbudowano, powiększając go o dwie nawy boczne (każda po 5 metrów szerokości), położono nowy dach, podwyższono wieże o 9 łokci, zakończono je kopułami i zwieńczono dużymi krzyżami. Dobudowano drugą zakrystię - skarbiec i cały kościół otynkowano. Prace te wykonano w latach 1912 - 1913. Kościół w takim stanie dotrwał do ciężkich czasów okupacji hitlerowskiej, kiedy to w roku 1940 został zamieniony na magazyn, obrabowany i zniszczony. W latach 1996 - 1998 dokonano renowacji wnętrz kościoła. Odmalowano polichromię, odnowiono ołtarze, obrazy, naprawiono ławki, zadbano o sprzęty i szaty liturgiczne. Założono ogrzewanie oraz nowe nagłośnienie.
Do roku 2000 istniała pogłoska na temat rzekomego usytuowania świątyni na drewnianych palach. Prace badawcze przeprowadzone na przełomie czerwca i lipca 2000 roku całkowicie obaliły tę pogłoskę. Kościół stoi na nasypie, zamkniętym od strony mokradeł murem i obsadzonym drzewami, pasywne fundamenty postawiono na rodzimym gruncie, bez żadnych dodatkowych umocnień.
Świątynia, którą dziś można podziwiać to Sanktuarium Maryjne. Znajduje się tu słynący łaskami 0braz (Matki Bożej Królowej Różańca Świętego), czczony przez miejscową i okoliczną ludność. Szczególnym kultem otaczany jest również św. Walenty, którego obraz i relikwie znajdują się w bocznej kaplicy. Kościół ten jest także ważnym zabytkiem architektury sakralnej, godnym odwiedzenia przez każdego z nas.
W kościele warto zobaczyć:
- Całą malaturę świątyni wykonaną w latach 1952- 1953 przez krakowskiego artystę malarza Aleksandra Trojkowicza, obecnie w dużej mierze odnowiona w latach 90-tych XX wieku;
- Barwne witraże o tematyce maryjne w prezbiterium i kaplicach przytranseptowych autorstwa malarza Adama Bunscha z Krakowa;
- Ołtarze w bocznych kaplicach z obrazem Chrystusa Pięciorańskiego (XVIII w.), łaskami słynący obraz (M. B. Królowej Różańca Świętego (przełom XVII i XVIII wieku), obraz św. Walentego z Terni w ołtarzu przyprezbiterialnej kaplicy północnej, cieszący się również szczególnym kultem i relikwiarz tego świętego;
- Barokową chrzcielnicę z zespołem figur przedstawiających Ducha Świętego pod postacią gołębicy, Boga 0jca, św. Jana Chrzciciela oraz klęczącego anioła dźwigającego misę chrzcielną;
- Na lewym filarze narożnym prezbiterium, pełną dramatyzmu, prawdopodobnie pochodzącą ze Śląska barokową Pietę;
- Inne elementy wystroju pochodzące z XVIII wieku: ambona, krucyfiks na belce tęczowej, piękny krucyfiks w zakrystii, figury świętych flankujące ołtarz główny św. Piotra i Pawła, a wyżej świętych męczenników Wojciecha i Stanisława, patronów Polski;
- Dobrze zachowaną posadzkę, którą wykonała firma „Villeroy & Boch - Mosaikfabriek” według zachowanego projektu z kwietnia 1902 roku;
- Na zewnętrznej ścianie kościoła tablicę pamiątkową (1957 r.) ku czci pochodzącego z Praszki księdza Antoniego Szymańskiego, profesora i długoletniego rektora Katolickiego Uniwersytetu w Lublinie.
